Rozdział 9

„Niech śmierć zawsze będzie z tobą.

Kiedy będziesz musiał zrobić coś ważnego, ona da ci siłę i odwagę.”

~Paulo Coelho

Pierwszą rzeczą, którą uświadomiłam sobie po odzyskaniu przytomności, był promieniujący z jednej z kostek tępy ból, chociaż nie potrafiłam odtworzyć w pamięci momentu, w którym mogłabym ją uszkodzić. Na tym się nie skończyło. Już chwilę potem docierały do mnie kolejne bodźce świadczące o uszkodzeniu ciała – szczypiące od obtarć kolana i łokcie, piekące z jakiegoś powodu nadgarstki i pulsująca głowa. Chciałam jakoś ją rozmasować, ale szybko zorientowałam się, że zesztywniałe ręce ani drgną. Byłam skrępowana.

Natychmiast otworzyłam oczy. Leżałam na betonie w jakimś zimnym i ciemnym pomieszczeniu, które na pewno nie było pokojem w hotelu. Łącząc wygląd ze swoistym zapachem grzyba i pleśni wywnioskowałam, że znajdowałam się w jakiejś piwnicy. Ból głowy nasilił się, gdy próbowałam sobie przypomnieć wczorajszy wieczór. Jęknęłam cicho.

Pamiętałam uśmiech Sama w kuchni podczas przygotowywania kolacji. To wtedy wrócił Dean.

Nie powinno jej tu w ogóle z nami być.

Jego słowa wciąż obijały się nieznośnie w mojej pamięci. Wtedy zrobiłam to, co wychodziło mi najlepiej, jak spotykałam jakiś problem. Uciekłam. Byłam wściekła, przecież tak bardzo się starałam, tyle pracowałam żeby w jakikolwiek sposób im się przydać. I wydawało mi się, że dam sobie radę. Chciałam wrócić do Bobby’ego, a może potem w jakiejś niedalekiej przyszłości, sama zająć się zabijaniem potworów. Przecież wiedziałam, jak śmiercionośne było srebro dla wilkołaków i zmiennokształtnych, umiałam już rozpoznać demona i narysować pułapkę, a gdybym jakiegoś złapała – co to za problem przeczytać egzorcyzmy?

Mogłabym pomścić mamę i Logana, uratować tylu ludzi.

Ale okazało się, że Dean miał rację. Nie powinnam tutaj być, a ceną za głupią pewność siebie i naiwność było moje życie.

Spróbowałam wstać, co okazało się niezwykle trudne biorąc pod uwagę to, że moje ręce i nogi ktoś solidnie związał grubym sznurem. Po paru próbach w końcu mi się udało, ale nie czułam się ani trochę lepiej niż wcześniej. Wręcz wydawało mi się, że wszystko boli mnie parokrotnie bardziej niż wtedy, gdy ciągle leżałam na wilgotnej podłodze.

Uniosłam głowę i  rozejrzałam się dookoła. Pod szarymi, zaplamionymi wilgocią i jakąś ciemną substancją ścianami stało parę pustych, metalowych półek. Gdy przeniosłam wzrok wyżej, zauważyłam oblepione pajęczynami małe okienko tuż przy suficie, zdecydowanie zbyt małe, żeby się przez nie przecisnąć. Za szybą falowały na wietrze gałęzie jakiegoś drzewa. Przydałoby się trochę więcej szczegółów, żeby chociaż z grubsza ocenić moje położenie, ale z tej perspektywy nie widziałam nic godnego uwagi.

Noc minęła, a Winchesterowie w dalszym ciągu mnie nie znaleźli.

– Ładnie pachniesz – usłyszałam za plecami.

Odwróciłam się szybko, chcąc zidentyfikować sprawcę i ona rzeczywiście tam stała, pod ciężkimi, metalowymi drzwiami i jak gdyby nigdy nic obserwowała mnie z uśmiechem. Kobieta w moim wieku w schludnej, białej bluzce i czerwonej spódniczce. Zamurowało mnie, gdy zobaczyłam jej twarz.

– Karen?! – wyjąkałam. – To niemożliwe. Przecież Dean…

Dziewczyna zaniosła się śmiechem, przyprawiając mnie o nieprzyjemny dreszcz.

– Wspaniale, co nie? – spytała z wyraźnym zadowoleniem. – Wykiwać Winchestera.

Odepchnęła się od drzwi i zaczęła powoli iść w moim kierunku, a odgłos obcasów uderzających o ziemię z każdym jej krokiem odbijał się echem od pustych ścian.

– Był taki zawiedziony, jak go wczoraj wygoniłam.

Gdy w końcu zbliżyła się do mnie na odpowiednią odległość, schyliła się i powąchała mój kark. Sparaliżował mnie strach.

– Oni cię znajdą – pogroziłam, licząc na to, że Karen nie usłyszy drżenia w moim głosie. – Znajdą i zabiją.

Wybuchła śmiechem, zgniatając tym samym moją ostatnią nadzieję jak nic nieznaczącego robala. Wbiła palce w moje policzki, zmuszając tym samym do spojrzenia jej w oczy.

– Nikt mnie nie znajdzie, złotko – powiedziała słodko, chociaż każde jej słowo przesycone było jadem. – Zanim ci idioci zorientują się, że ta dziwka Olivia nic nie zrobiła, ja już będę daleko.

Popchnęła mnie do tyłu, ale udało mi się utrzymać równowagę i chwilę potem znowu siedziałam prosto. Ona za to wyprostowała nogi i patrzyła na mnie z góry w taki sposób, w jaki wygłodniały pies obserwował kość.

– Olivia? – Nie miałam pojęcia, że mój głos mógł drżeć w taki sposób. Nie byłam nawet w stanie wypowiedzieć całego zdania.

Bałam się. Tak okropnie się bałam, że nie mogłam zdobyć się na to, by patrzeć Karen w oczy. Ale ze mnie tchórz, karciłam się w myślach, ale nawet próby zmobilizowania się do działania spełzły na niczym. Mogłam tylko czekać i liczyć na jej łaskę, ale skoro już tu trafiłam powinnam raczej odmierzać czas do pożegnania się z życiem.

– Winchesterowie myślą, że to ona – stwierdziła Karen z wyraźnym rozbawieniem. – Bo dzieciaki zaczęły znikać, gdy ta żmija zajęła moje miejsce. Dobrze to obmyśliłam, co nie?

Cmoknęła znacząco, po czym odwróciła się i skierowała do drzwi.

Olivia zajęła jej miejsce? Co to miało znaczyć?

– Spędzić tyle czasu w towarzystwie łowcy – mówiła do siebie z zadowoleniem w głosie. – I to nie byle jakiego. A on zamiast sięgać po broń, łapie za rozporek.

Dlaczego musiałam wczoraj pokłócić się z Deanem? Gdybym trzymała ten cholerny język za zębami, nic takiego nie miałoby miejsca. Za parę dni wpadlibyśmy na jej trop i wspólnie dalibyśmy sobie z nią radę. A teraz? Zginę, a Winchesterowie nawet nie mieli pojęcia kto mnie zabije.

– Czym jesteś? – spytałam, przerywając ciszę. Karen spojrzała na mnie z lekkim zaskoczeniem wymalowanym na twarzy, po czym prychnęła znacząco.

– Nie wiesz jeszcze? – zakpiła. – Może Winchesterowie też nie wiedzą. Tym lepiej dla mnie.

Nie chciałam psuć jej dobrego humoru informacją, że wczoraj do braci dzwonił Bobby. To dawało im przewagę, przynajmniej tak myślałam. Przecież musieli w końcu znaleźć Karen, to nie w ich stylu zostawiać niedokończoną robotę.

Kobieta obserwowała mnie ze zmarszczonymi brwiami, wyraźnie się nad czymś zastanawiając, ale ja odwróciłam wzrok.

– Bardzo ładnie pachniesz – mruknęła w końcu. – Inaczej niż kobiety w ciąży. Lepiej.

Znowu do mnie podeszła i kucnęła, po czym oblizując wargi powiedziała:

– Ciekawe, jak smakujesz.

Wzdrygnęłam się i odsunęłam, na tyle szybko na ile pozwalały mi skrępowane kończyny, ale ona tylko uśmiechnęła się szeroko, po czym zerknęła na zegarek i niechętnie wstała.

– No cóż, sprawdzę wieczorem, robota wzywa.

Ruszyła w kierunku drzwi, a gdy położyła rękę na klamce poczułam mały zastrzyk odwagi.

– Oni cię znajdą – zawołałam, na tyle głośno i wyraźnie, żeby dotarło do niej każde moje słowo. – Jak nie dzisiaj, to jutro. Nie ujdzie ci to płazem.

Odwróciła się, rozbawiona.

– Głupia jesteś, czy co? Jutro już mnie tu nie będzie. Zanim Winchesterowie znajdą twoje ciało, zdążę zadomowić się gdzieś indziej. Może Chicago? Albo Las Vegas, zawsze ciągnęło mnie do dużych miast. Chyba nie myślałaś, że będę tu czekała do czasu, aż zorientują się co jest grane?

Przełknęłam ślinę, czując jak moja pewność siebie ulatuje gdzieś i znika. To koniec. Karen otworzyła ciężkie drzwi i zanim wyszła jeszcze raz spojrzała na mnie z szyderczym uśmiechem.

– Powspominaj sobie, czy coś, jak wrócę raczej nie będziesz miała na to czasu. To do wieczora – pożegnała się, po czym zniknęła po drugiej stronie drzwi, a ja usłyszałam tylko szczęk klucza w zamku.

Nastała cisza, a ja zostałam sama.

Gdy upewniłam się, że Karen naprawdę mnie zostawiła, zajęłam się uwalnianiem rąk z więzów. Zaczęłam się szarpać, chcąc zrobić to jak najszybciej, ignorując ból i płynącą z obtarć strużkę krwi. Nie minęło dużo czasu zanim zorientowałam się, że to nie będzie takie łatwe, jak myślałam – sznury zaciśnięte były mocno, a węzeł zawiązany porządnie. Mimo wszystko nie mogłam się poddać, dlatego walczyłam z nimi do czasu aż poluzowały się wystarczająco, bym wysunęła jedną rękę. Na moją korzyść podziałały małe dłonie, gdyby były większe w życiu bym się nie uwolniła.

Zajęłam się więzami na kostkach, które uniemożliwiały mi wstanie, ale uporanie się z nimi zajęło mi zdecydowanie krócej niż z tymi na nadgarstkach. Niechętnie patrzyłam na obtarcia, ale nie miałam ani czasu, ani możliwości żeby się nimi teraz zająć. Musiałam się stąd wydostać przed powrotem Karen.

Może to było naiwne, ale pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam po wstaniu było podejście do drzwi (z pewnymi trudnościami, jak się okazało lewa kostka rzeczywiście była skręcona) i spróbowanie ich otworzyć. Wiedziałam, że nie ustąpią, w końcu słyszałam jak Karen je zamykała, ale mimo wszystko musiałam spróbować. Oparłam się czołem o zimny metal, z którego były zrobione, po czym zaczęłam szarpać się z klamką, licząc na to, że może za którymś razem w końcu się otworzą.

Zgodnie z moimi przypuszczeniami nie drgnęły nawet o milimetr. Odwróciłam się zrezygnowana i rozejrzałam po pomieszczeniu. Było takie małe, nie większe niż piwnica w moim domu w Rockford. Jedno okienko wpuszczało do środka trochę światła, za mało by widzieć wszystko wyraźnie. Podeszłam bliżej, ale ledwie sięgałam do niego stojąc na palcach, nie było nawet mowy, żebym próbowała się przez nie przecisnąć. Nie wspominając o tym, że na dziewięćdziesiąt dziewięć procent bym się w nim nie zmieściła.

Ostatnimi elementami, które jakoś wypełniały przestrzeń były dwie puste, metalowe półki, które stały pod przeciwległą ścianą. Nie były wysokie, sięgały mi może do pasa, ale ta wielkość starczyła bym mogła się po nich wspiąć i sięgnąć do okna.

Przesunęłam jedną z nich, po czym weszłam na nią ignorując ból w kostce. Niechętnie oceniłam, że w oknie zmieściłaby się maksymalnie moja głowa, za żadne skarby nie zdołam przez nie wypełznąć. Ale nie to było najgorsze. Pobladłam, gdy zobaczyłam, co znajdowało się za szybą.

Same drzewa. Byłam w lesie! Szanse, że ktokolwiek mnie tutaj znajdzie były tak niskie, że nawet jakby Sam i Dean od rana przeszukiwali otaczające Lawrence lasy, mało prawdopodobne było znalezienie przez nich tego miejsca. A przecież Winchesterowie obserwowali Olivię. Cholera jasna!

Nie panikuj, Lorie, skarciłam się w duchu. Ktoś może być przecież w okolicy. Może wybrał się na jogging, albo wyszedł z psem. A może jestem blisko miasta, tylko to okno wychodzi na las, to też było możliwe. Uderzyłam parę razy w szybę.

– Pomocy! – wrzasnęłam.

Krzyk odbił się echem od ścian piwnicy, ale na zewnątrz pewnie słychać było tylko stłumiony dźwięk, który każdy mógłby zbagatelizować. Naparłam dłońmi na okno, jednak tak jak drzwi uparcie tkwiło w jednym miejscu. Nie było żadnej klamki, żadnej zasuwy pozwalającej je otworzyć.

Zeszłam z półki i ją podniosłam. Nie była ciężka, ale musiałam włożyć w to dużo wysiłku. Uniosłam ją nad głowę, tak aby jedna z nóg trafiła w szybę, w końcu tylko to mogłam teraz zrobić. Odwróciłam wzrok, zamknęłam oczy i włożyłam całą energię w ten jeden zamach, a dźwięk tłuczonego szkła potwierdził jego skuteczność. Parę odłamków opadło mi na ręce, jeszcze dotkliwiej kalecząc już i tak będące w opłakanym stanie nadgarstki, ale nie obchodziło mnie to.

Miałam teraz do zrobienia tylko jedną rzecz.

– Pomocy!

***

Nikt mnie nie usłyszał.

Nikt mnie nie szukał.

Już dawno się ściemniło, a decydująca godzina powrotu Karen zbliżała się wielkimi krokami. Moje gardło było zbyt zdarte, by znowu wołać o pomoc. Krzyczałam przez dobrych parę godzin, z biegiem czasu coraz rzadziej i rzadziej, aż w końcu skuliłam się w kącie zrezygnowana i czekająca na śmierć. Po zbiciu szyby zrobiło się tu tylko zimniej.

Zostałam sama.

Po co było to wszystko. Winchesterowie uratowali mnie przed demonami i szkolili tylko po to, żebym zginęła na pierwszej misji po treningach. Byłam taka naiwna, taka głupia. Ostatnim razem, gdy wyszłam z pokoju po zmroku zostałam zaatakowana przez wilkołaka i niczego mnie to nie nauczyło. Chciałam uciec od problemu, a trafiłam w sam jego środek.

Mogłam umrzeć wtedy, w Rockford, już się z tym nawet pogodziłam. Ale teraz nie chciałam ginąć. Miałam plany, by pomścić mamę i Logana, liczyłam na to, że będę mogła kogoś uratować tak jak bracia ocalili mnie przed demonami. Chciałam walczyć, ale nie miałam nawet siły się ruszyć, wszystko mnie bolało.

Moim ciałem wstrząsnął niekontrolowany szloch. Tak, ostatnio płacz wychodził mi najlepiej. Przygryzłam dolną wargę i pociągnęłam nosem. Nie mogłam się znowu mazać, nie w tej chwili, przecież obiecałam sobie, że nie będę więcej płakać. Ale łzy płynęły mimo to.

– Niech mi ktoś pomoże – jęknęłam sama do siebie, kuląc się jeszcze bardziej niż chwilę temu.

Nagle to usłyszałam. Ktoś wkładał klucz do zamka i to na pewno nie byli bracia Winchester. Gdy drzwi się otworzyły przeszył mnie dreszcz i poczułam przypływ adrenaliny.

– Your custard pie, yeah, sweet and nice – Karen z zadowoleniem śpiewała piosenkę Led Zeppelin. – When you cut it, mama, save me a slice.

Gula urosła mi w gardle ze strachu, ale mimo wszystko wytarłam wilgotne policzki i chwyciłam za jeden z większych odłamków szkła, po czym wstałam i schowałam go za plecami.

– Wybiłaś okno? – spytała Karen, szybko zauważając stłuczoną szybę. Mocniej zacisnęłam dłoń na jednym z odłamków, ignorując to z jaką łatwością wbił się w moją skórę.

Nie widziałam jej wyraźnie, już w ciągu dnia panował tu półmrok, a teraz było ciemno jak w studni. Dostrzegałam tylko zarys jej sylwetki, ale to wystarczyło. Skoro ja nie byłam w stanie zauważyć szczegółów, ona pewnie miała ten sam problem, a to oznaczało, że nie widziała moich rąk schowanych za plecami. Miałam szansę.

Zaczęła powoli iść w moją stronę. Odwróciłam się w kierunku okna i jeszcze jeden, ostatni raz zawołałam:

– Ratunku!

Zaśmiała się cicho.

– Ah, to dlatego. Nie martw się, nikt nam nie przerwie. Rany, ale jestem głodna…

Zbliżała się powoli, ale zdecydowanie. Podeszłam pod ścianę i wolną ręką sięgnęłam po stojącą obok półkę. Niewiele myśląc popchnęłam ją w jej stronę, ale ta przewróciła się tuż przed nią. Znowu usłyszałam chichot.

– Żartujesz?

– Nie zbliżaj się – zachrypiałam. Wiedziałam, że zabrzmiało to żałośnie, a jej śmiech tylko to potwierdził.

– Chciałabym, złotko, ale jestem głodna i spieszę się na autobus.

– Autobus? – spytałam zdziwiona, chcąc odwlec chwilę swojej śmierci.

– Już mówiłam, że wyjeżdżam. A teraz przejdźmy do rzeczy.

Ominęła leżącą na ziemi półkę i zrobiła zdecydowany krok w moją stronę. Zatrzymała się tuż przede mną i wciągnęła głęboko powietrze, a ja stałam sparaliżowana. Z tak bliska widziałam dokładnie jej twarz, przepełnioną głodem i szaleństwem.

Śmierć już na mnie czekała.

I poczeka chwilę dłużej, pomyślałam.

Zamachnęłam się na Karen ręką z odłamkiem szkła i z zadowoleniem wbiłam jego ostrą krawędź w jej bok. Skuliła się i odsunęła o parę kroków z cichym jękiem, a ja niewiele myśląc rzuciłam się na drzwi, ale Karen nie pozwoliła mi do nich dobiec. Złapała mnie za włosy i pociągnęła do tyłu tak mocno, że runęłam na ziemię.

Wrzasnęłam, gdy usiadła na mnie okrakiem i próbowałam ją zrzucić, ale na nic się to nie zdawało. Karen nie wzruszały nawet moje paznokcie zatapiające się w jej skórze i z niezadowoleniem zauważyłam, że wokół wbitego w ciało odłamka szkła nie nazbierała się nawet odrobina krwi.

To koniec.

Uśmiechnęła się szeroko bo wiedziała, że już wygrała. Nie tylko uda jej się mnie zabić, ale też wyjdzie z tego bez żadnych konsekwencji. Przez przerażenie ledwie poczułam łzy płynące znowu po moich policzkach, ale ona nie zwracała na nie uwagi. Zatopiła wzrok w moim brzuchu, zapewne marząc już o swojej kolacji.

To wtedy drzwi otworzyły się z hukiem, ale z mojej pozycji nie miałam jak sprawdzić, kto w nich stanął. Ktoś skierował w naszą stronę strumień światła z latarki. Karen jakby wyrwana z transu odwróciła się żeby sprawdzić, kto śmie jej przerywać tuż przed posiłkiem i wyraźnie nie była zadowolona z tego, co zauważyła.

– Zejdź z niej – usłyszałam Deana.

Przyszli! Uśmiechnęłam się blado.

Zawiedziona Karen zerknęła na mnie tęsknie, po czym niechętnie wstała i odwróciła się w stronę dwóch nowych postaci.

– Och, Dean, jak miło cię znowu widzieć – powiedziała kobieta. – Przyszedłeś dokończyć to, co zaczęliśmy wczoraj? Jeszcze nie opowiadałam waszej stażystce, co robiliśmy.

– Zamknij się – powiedział Winchester. Skierował pistolet prosto w jej serce i na pewno by nie chybił.

Korzystając z okazji przepełzłam pod ścianę i siadłam, opierając się o nią plecami.

– Daj spokój, tak dobrze się bawiliśmy – powiedziała Karen.

– Możemy załatwić to na zewnątrz? – spytał Sam, patrząc z troską w moja stronę. Karen zaśmiała się szyderczo.

– Sam, naprawdę myślisz, że jestem taka głupia? – zerknęła na mnie. – Kolacja czeka, więc z łaski swojej zostawcie nas w spokoju.

– Chyba śnisz – warknął Dean, wchodząc stanowczo do środka. Schował pistolet, a ja wytrzeszczyłam oczy.

– Naprawdę nie chcę was zabijać, ale jak nie odejdziecie, będę musiała to zrobić. – Karen westchnęła znacząco.

– Tak, ktoś na pewno dzisiaj zginie – powiedział Sam. – Ale na pewno nie będziemy to my, Karen.

Zaczęło się. Dean z nadzwyczajną prędkością wyciągnął zza kurtki kołek, podobny jak ten który jakimś sposobem znalazł się w dłoni Sama i oboje rzucili się na Karen. Kobieta skutecznie omijała pierwsze ataki, zdołała nawet odepchnąć Deana na przeciwległą ścianę. Jej twarz się zmieniła, wyostrzyła i nabrała dzikości, a oczy poczerwieniały.

Ignorując leżącego chwilowo na ziemi Deana i skupiając się na Samie zrobiła błąd. Starszy Winchester szybko się otrząsnął, chwycił upuszczony kołek i rzucił się na nią z furią. Dokładnie widziałam moment, w którym drewniany szpikulec wbił się w serce Karen, która właśnie podduszała Sama przy ścianie. Jęknęła żałośnie i zanim upadła położyła jeszcze rękę na klatce piersiowej.

Już po wszystkim.

Opierając się o ścianę spróbowałam się podnieść, ale brakło mi sił i ponownie opadłam ciężko na ziemię. Chyba osiągnęłam już swój limit na dzisiaj.

Sam i Dean zwrócili się w moją stronę, ale nie mogłam nawet spojrzeć im w oczy. Ta cała sytuacja miała miejsce tylko i wyłącznie z mojej winy. Do niczego by nie doszło, gdyby nie ja.

– Przepraszam – jęknęłam, jakby to durne słowo było w stanie cokolwiek naprawić.

– Wszystko w porządku? – usłyszałam delikatny głos Sama. Pokiwałam głową, czując że lada moment się rozkleję.

Dean stanął przede mną i podał mi rękę, zapewne chcąc pomóc mi wstać. Niepewnie wyciągnęłam nieokaleczoną przez szkło dłoń w jego stronę, a on złapał ją i mocno pociągnął mnie do góry. Miał tak śmiertelnie poważną twarz, że aż bałam się tego, że na mnie nawrzeszczy.

On jednak bacznie mi się przyglądał, obejrzał moje dłonie i nadgarstki, zerknął na podartą i pokrwawioną koszulkę i zatrzymał się na twarzy.

I nagle mnie przytulił. Stałam zamurowana, zatopiona w jego ciepłym uścisku i nie wiedziałam, co się dzieje. Silne ramiona obejmowały mnie stanowczo, ale delikatnie i przez chwilę zastanawiałam się, czy aby na pewno nie zemdlałam.

            – Całe szczęście. – Przycisnął mnie do siebie jeszcze mocniej. – Przepraszam – wyszeptał, a ja poczułam jak coś we mnie pęka.

_________________________________________________
No hej! :D Wybaczcie, że musieliście tyle czekać, ale zostałam brutalnie sprowadzona do szkolnej rzeczywistości przez sprawdzianowy napad. :( Niestety nie mogę obiecać, że następny rozdział pojawi się szybciej. Ale zrobię co w mojej mocy, żeby napisać go prędko. ;) Mam nadzieję, że się podoba. :D
Buziaki dla wszystkich, którzy dotrwali do końca! :*